UITWISSELINGSSTUDENTEN & HUN TABOES

Zoals beloofd is het niet zo lang geleden!
De mensen zijn zo ontladen en blij, omdat het eindelijk weer eens regent. Het is zo raar dat ik uit een land kom waar het het hele jaar door pijpenstelen regent en niet eens doorhad dat ik al zo lang geen regen meer had gezien... Ik ben ook best blij met de komst van de regen. De temperaturen waren hier al diep in de 30 graden gestegen, maar gelukkig brengt de regen dus nu wat verkoeling.

Vorige week was het de verjaardag van mijn broertje. Dat begon met de lunch eten die mijn broertje mocht kiezen. Natuurlijk koos mijn broertje voor Mc.Donalds... Omdat tieners hier in Brazilië in de ochtend naar school gaan en de kinderen in de namiddag, kwamen ik en mijn zus net van school, terwijl mijn broertje vlug zijn happy meal moest verorberen om op tijd op school te geraken. Terwijl mijn broertje dus op school zat, maakten ik, mijn mama en Ara (die Nieuw-Zeelandse van mijn school) alles gereed voor het verjaardagsfeestje. Het pré-feestje was bijna net zo leuk als het eigenlijke feestje, met een grote lading snoep, die in doosjes moest gestopt worden maar waar we wel van mochten snoepen, en meloen, pao de queijo, cake en ander lekkers waar ik, Ara en mijn zus van mochten smullen tot ons buikje vol zat. Ik had mij dus volgepropt met al dat lekkers, zonder er bij stil te staan dat we bij de bowling, waar het feestje zou zijn, wwaarschijnlijk ook wel veel eten zou zijn... En boy, was er veel eten. Aan een lopende band werden er schotels met frietjes op onze tafels gezet, en ook cola werd steeds aangevuld. Dan waren er ook nog hamburgers en mandioca. NA het bowlen was er dan weer een cake. En wat is cake zonder ijs. Je kan dus best geloven dat ik op het einde van de avond geen pap meer kon zeggen. 

In het weekend ben ik dan eindelijk eens naar een echte nachtclub gegaan, waar ik nu ook officieel binnenmag nu ik 18 ben, met gigantisch veel uitwisselingsstudenten. De laatste tijd is onze groep op facebook echt veel te groot geworden, waardoor een simpel voorstel om açai te gaan eten na school soms uitdraait tot een heel gedoe om die 20 uitwisselingsstudenten in de açaizaak te krijgen. Natuurlijk is het heel leuk om met zoveel te zijn. BH is dan ook echt een uitwisselingsstudentenstad, ongeveer 50 (schat ik) exchangers wonen in BH (stad), terwijl er in andere steden veel minder zitten. Op het feestje kwamen dus ook heel veel mensen af, en vermits we allemaal op de lijst stonden kregen we een hele grote korting, die de inkomst betaalbaar maakte. Voor dit weekend hebben we dan ter gelegenheid van halloween gepland om samen horrorfilms te kijken en dan later op de avond naar een bar te gaan. Normaal zouden we naar de cinema gaan, maar vermits bijna iedereen "Annabelle" al gezien heeft, is dat niet echt de moeite, dus doen we het gezellig bij -waarschijnlijk- mij thuis.

Ik heb een beetje het gevoel dat het een soort taboe is onder de uitwisselingsstudenten om te zeggen dat je je thuisland (thuis/familie/vrienden) mist. Zo heb ik een vriendin die vol liefde dikwijls over familie, vrienden en thuis spreekt, en bij een bericht van haar zus letterlijk zei:" ooh I miss her so much!!". Wanneer iemand haar echter vraagt: "tem saudade de *vul in land*?" zegt ze heel luid NOOOO, alsof ze het echt wilt bewijzen. Ze ging dan verder met te zeggen dat ze Brazilië wél zou missen wanneer ze teruggaat naar haar thuisland (hehe, dat is een beetje overduidelijk, wie zou brazilië nu niet missen). Ik snap niet hoe je kan zeggen dat je het land waar je een jaar hebt gewoond kan missen als je net hebt gezegd dat je het land waar je 17 jaar hebt gewoond NIET mist. Waarom is het zoveel minder beschamend om te zeggen dat je het land zal missen waar je een jaar hebt in vertoefd, dan het land waarin je bent opgegroeid? Als mensen MIJ vragen of ik België mis, antwoord ik altijd "ja,een beetje, maar ik wil niet terug (of toch zeker niet nu)". Omdat ik België wel mis, maar niet op de manier dat mensen denken. Er is gewoon een groot verschil tussen missen en nodig hebben. Ik mis België, mijn familie, mijn vrienden, zoals ik ook in België iemand zou missen die ik al meer dan 3 maand niet meer heb gezien, zoals het normaal is. Het is ook niet zozeer een missen als in wenend in bed liggen, wensend naar huis te gaan (of toch bij mij niet) maar meer een beseffen dat je de mensen rondom je en de plek waar je woont graag ziet, en hoe graag je ze ziet. Maar waarom lijkt iedereen er zoveel moeite mee te hebben dat toe te geven? Het lijkt wel of toegeven aan "saudade" gelijkstaat aan toegeven dat je een slechte uitwisseling meemaakt, terwijl in mijn ogen toegeven aan "saudade" het natuurlijke effect is van houden van waar je vandaan komt. Misschien ligt het ook gewoon aan mij natuurlijk. Mijn laatstejaar was geweldig en ik hou van de mensen met wie ik het heb kunnen doorbrengen, ik mis hen dus evenveel als ik de mensen die mij hier zo een geweldig jaar bezorgen (en zullen bezorgen) zal missen. Het is natuurlijk, normaal... en het betekent helemaal niet dat ik hier daarom minder graag ben. Integendeel, het "missen" is een bewijs van volledig gelukkig zijn, volledig gelukkig hier in Brazilië, waar mijn uitwisseling niet beter zou kunnen gaan, maar ook gelukkig met de ik die ik was en zal zijn in België. De saudade is in mijn ogen dus geen teken van mislukking, maar een bewijs van succes. Maar ben ik dan de enige die zich zo voelt? 

BYYZAAWAAY, omdat het mogelijk is dat ik de vorige keer niet volledig genoeg was in het noteren van mijn adres, doe ik nu een poging om het juist te doen:
KATOO BALTUSSEN
DOUTOR PEREIRA DE MELO, 296 - AP 804
LUXEMBURGO, 30380-350
BELO HORIZONTE - MG
(BRAZIL)
normaal moet da correct zijn, dus nu kunnen jullie mij allemaal briefjes schrijven, of gedichtjes, of mopjes ofzo... alles mag! Je mag me ook altijd wat lekkers uit belgië sturen!
kuskus!
Katoo