Mijn excuses voor het lange wachten op een nieuw blogbericht, ik weet dat het een dikke maand geleden is dat ik iets van mij heb laten weten, maar ik kan je verzekeren dat ik met dit blogbericht alles kan goedmaken. Ik heb namenlijk iets uitzonderlijk mogen meemaken. Toch gaat het interessante gedeelte slechts over de laatste week, dus ik wil eerst iets zeggen over de andere weken.
Over het algemeen is er in de andere weken niet veel gebeurd om over naar huis te schrijven, maar toch is er in die weken, zonder veel verandering, voor mij toch veel veranderd. Waar ik in mijn vorig blogbericht nog maar twee maand in Brazilië was, ben ik nu al drie maand hier. Een verschil dat misschien niet zo groot lijkt, maar in mijn dagelijkse leven is het dat wel. Ik ben volledig thuis nu. Dit is mijn leven nu, en ik ben er gewoon aan. Ik zeg niet dat ik diezelfde gevoelens niet had met twee maanden, maar het was meer een WILLEN zo voelen, dan het ook daadwerkelijk doen. Een maand geleden vond ik het moeilijk om over mijn toekomst in brazilië te denken, ik leefde een beetje van dag tot dag, wat allesbehalve slecht is, maar ik plande letterlijk nooit meer dan een week vooruit. Dat was te raar, de volgende week was zo ver weg, daar kon ik nog niet aan denken. Ik heb het gevoel dat ik het niet goed genoeg uitgelegd krijg, op een manier dat jullie het kunnen begrijpen, maar het is zo een beetje met het gevoel dat je soms iets vastpint in je agenda en zo iets hebt van: "WOOW dan is het al bijna kerstmis, WOOW dan is het al ..." alleen was dat dus nu "WOOW dan is het al eind september (als vb)" terwijl dat dus maar een week verder was. Ik denk dus dat dit samenhangt met nog niet VOLLEDIG thuis zijn. Het leven is nog niet het jouwe, dus het is moeilijk het te plannen. Wel, die periode is ondertussen voorbij. Ik plan er maar op los, en stress al over het idee in tijdnood te geraken (wat dus daarvoor juist omgekeerd zou zijn). De waaaah, ik heb hier zo veel tijd nog, veranderde in een aaah, ik heb geen tijd. Ik heb wel tijd btw, ik weet gewoon nu al dat ik veel ga doen. En het gaat ook een beetje over het feit van niet HOEVEN plannen.
Op school trok/ trek ik het me erg aan dat ik op school zat met twee engelstalige uitwisselingsstudenten, in totaal met 4 uitwisselingsstudenten bij een groep van 90 andere leerlingen uit het middelbaar (we zijn echt heel klein, 90 studenten verspreid over 3 jaar). Ik bedoel ze zijn beiden geweldig, en zo een beetje de beste vrienden die ik hier heb, maar door het feit dat de leerlingen op mijn school heel gewoon zijn aan uitwisselingsstudenten en zich dus niet te veel aantrekken van mij (noch de anderen), en die 2 anderen nu eenmaal heel plezant zijn, want er is zo een ongeschreven regel dat uitwisselingsstudenten altijd de leukste mensen zijn, spendeer ik bijna heel mijn schooltijd met hen, en heb ik heel weinig contact met de echte "brazilianen" op mijn school. Ik bedoel ik praatte wel met de mensen, en probeerde contact te leggen met de mensen, maar op mijn school zijn ze nu eenmaal gewoon aan uitwisselingsstudenten, dus laten ze je een beetje links liggen. Maar ik begin meer en meer te zien dat ik eigenlijk best wel vriendjes heb, en vermits ik toch probeer met zoveel mogelijk mensen te praten, ken ik iedereen wel een beetje. Het is natuurlijk niet bij iedereen zoals ik zou willen, maar ik heb nog veel tijd en mogelijkheden om het te verbeteren. Ik probeer gewoon te zeggen dat ik ook wel al volledig thuis ben op school, meer dan een maand geleden.
Ik wil mijzelf ook excuseren voor mijn manier van schrijven. Ik schrijf zoals ik het zou ZEGGEN, en in het herlezen van het eerste deel merk ik dat het vrij chaotisch en verwarrend is, maar BOEIE! Ook wil ik even duidelijk maken dat wanneer ik zeg dat er in bepaalde weken niet veel speciaal is gebeurd, dat niet betekent dat ik mij een week verveeld heb. Ik kan een heel drukke week hebben gehad, maar het lijkt mij zo loos om te praten over gaan eten met vrienden of naar de cinema gaan of iets gaan drinken of naar een feestje gaan en dergelijke dingen te schrijven in mijn blog. Natuurlijk doe ik dat allemaal, maar ik denk dat het vrij normaal is dat ik die dingen doe, en ik denk niet dat het zo interessant is om erover te schrijven, laat staan erover te lezen.
DUS .... mijn interessante ervaring ...
Ik had via mijn school de kans gekregen om naar een indianenstam te gaan en een kleine week met hen samen te leven. Die kans, heb ik NATUURLIJK gegrepen. Er liep veel planning aan voorop, die resulteerde in laat thuiskomen op enkele avonden ( laat is dan zo bijna 7 uur, wat echt echt laat is, als ge weet da ik meestal om 1 uur ofzo thuiskom). Dinsdagochtend 7 oktober zijn we dan vertrokken met een select groepje van de school. Ik denk dat er in het begin 35 mensen waren die wouden meekomen, maar geselecteerd op basis van motivatie gedurende de hele planningsperiode, bleven we met een kleine 15 personen over. Op voorhand hadden ze gezegd dat het 2 uur à 2 uur en half zou rijden zijn, in realiteit was het meer een 3 à 4 uur, maar voor Brazilië is dat nog steeds echt vrij dichtbij. Het zijn dan ook indianen uit Minas Gerais (mijn staat) en niet uit diep in het Amanzonenwoud. Ik bedoel dus dat ze meer in contact komen met de "beschaafde" wereld, omdat ze er nu eenmaal niet ver van af zitten. Ze waren dus ook niet FULL ON weg van de wereld, wat je misschien zou verwachten. Ze hadden bepaalde gebruiken van de beschaafde wereld overgenomen en hadden ze een soort van "gulden middenweg" genomen tussen onze gebruiken en hun eigen oude gewoonten. Zo droegen ze gewoon kleren (of toch op normale momenten) en sommigen hebben zelfs een gsm met Whats'app! Toch waren ze OVERDUIDELIJK indianen. Zo droegen ze voor hun rituele dansen (die ze echt elke dag danste) WEL speciale kleren, allemaal een soort rok van stro, en de meisjes dan ook nog een soort BH van allemaal gekleurde bolletjes. De gezichten, lichaam was dan ook beschilderd met het "sap" van een bepaalde bes, waarvan de "inkt" ongeveer een week op je huid blijft. Ook hadden ze hun eigen taaltje, maar iedereen sprak ook Portugees, en onderling spraken ze ook vooral Portugees, het was meer zingen dat ze deden in die andere taal.
Woensdag moesten we (of toch dat dachten we) vroeg uit de veren. Om 3u30 ongeveer werd er op de hoorn geblazen, herhaaldelijks en even later hoorden we gezang. We wisten dat er een trouw op de agenda stond, en de dag ervoor hadden ze wel iets gezegd over "om 4 uur opstaan". Iedereen kwam dus uit bed, trok kleren aan en liep naar de "hoofdplaats" waar er onder een natuurlijk afdakje gekookt werd en gegeten kon worden. Uiteindelijk bleek het een beetje een mopje te zijn. De bruidegom en enkele anderen moesten wel al opstaan, maar ze hadden express een CD (dus geen live gezang) opgezet, om ons te doen geloven dat de feestelijkheden al begonnen waren. We hebben toen dus echt LANG gewoon zitten niksen eigenlijk. De trouw zelf was heel fascinerend en mooi, en dit is volledig onprofessioneel, maar de bruidegom was zo heet. Na de bruiloft moest de bruidegom "vechten" met alle mannen van de stam. Soms was het wel een beetje duidelijk dat sommigen hem gewoon lieten winnen, maar over het algemeen was het wel interessant om te zien. Daarna was het "festa das aguas". Een van de belangrijkste tradities van de pataxó (de stam waar ik naartoe ging) Het was vooral een "guerra de larma" ofwel moddergevecht. en da was GE-WEL-DIG! echt waar, da was zooooo tof. en dan daarna springen in het kleine meertje ernaast, allemaal tesamen. Tijdens het moddergevecht trok ik echter wel veel aandacht met mijn blonde haren. Iedereen maakte het zijn missie om mij een brunette te maken. hmmmpfff.... ma bon, het was grappig.
De laatste avond was er een soort feest, waarbij we "samba" gingen dansen. Het ging natuurlijk om een pataxo-versie van samba, die dus geen vergelijkingen vertoont met de net iets meer gekende samba, maar hij was MINSTENS even tof! Terwijl de mannen de instrumenten bespelen en nogal mannelijk doen vormen de vrouwen een kring en beginnen op het ritme mee te stappen en te klappen. Dan gebeurt er altijd een soort plaatswissel, waardoor de volgende moet wisselen enzovoort, maar het echt uitgelegd krijgen "op papier" is net iets te ingewikkeld. Laten we het er dus gewoon op houden dat het leuk was. Op een gegeven moment komt er een gigantische kruik in beeld en roept de pasgetrouwde bruidegom iets en iedereen juigt. Er worden 2 bekers doorgegeven in de kring en telkens leeg, wordt deze weer bijgevuld door de kruik. Eerst dacht ik dat het cachaça was maar toen ik een volle beker in de handen geduwd kreeg (en ik op dat moment nog dacht dat het een adfundum soort ding was) begreep ik dat het iets anders was. Ik rook er dus eens aan, en het rook heel zoet, ik dronk en het bleek gewoon een soort van druivensap te zijn, of wat hier "suco de uva" zou genoemd worden, wat kon het eigenlijk ook anders, de kring bestond behalve uit ons en andere vrouwen ook uit kinderen en zwangere vrouwen. Ik dronk dus lange tijd mee van de door de kring gaande beker, tot ik besloot dat ik wel echt wou weten wat ik dronk. Ik vroeg het dus aan iemand en die antwoordde heel simpel "wijn". Omdat ik een beetje met mijn mond vol tanden stond, voegde ze eraan toe "heel goedkope wijn". Ik was echt verbaasd, ik bedoel, het doorgeven van een beker wijn klopt wat beter in het plaatje van het hele ritueel, maar het feit dat ik het niet eens doorhad dat ik wijn aan het drinken was... Het was de meest zoete wijn die ik ooit geproefd heb, ik proefde gewoon geen alcohol. Later heb ik ook van Ara gehoord dat zij net hetzelfde dacht, vermits ze in nieuw-zeeland een frisdrank hebben van druiven, die exact hetzelfde smaakte, maar dan met prik. Even later komt onze leerkacht ons dan even beleefd vragen of we zouden willen stoppen met drinken, omdat er alcohol in zat en de school het niet toelaat. Ik er Ara begrepen het volledig en gingen gewoon weer verder met dansen, maar in plaats van de beker aan te nemen en te drinken, gaven we ze gewoon door. We gingen gewoon verder met plezier maken, tot we merkten dat al onze klasgenoten op de grond zaten te mokken. Blijkbaar waren de leerkachten bij hen niet vriendelijk komen vragen om te stoppen met drinken en waren ze bijzonder uitgevlogen. De leerkrachten waren blijkbaar furieus over het breken van een regel, en iedereen was verdrietig omdat niemand in de gaten had dat we een regel aan het verbreken waren (de meeste hadden wel door dat het wijn was, maar in het midden van een ritueel waarbij iedereen, zelfs zwangeren en kinderen drinken, is het of soms moeilijk in te schatten of dit nu verboden is door de school, of kan je het gewoonweg vergeten). Wie zou er nu zo dom zijn om de regels te breken VOOR de neus van de leerkrachten... Als je het niet doorhebt is het dan wel een breuk... Dat waren zo een beetje argumenten... Toch was het gebeurd en sancties zouden/zullen volgen (tot op vandaag weet ik nog steeds niet wat er gaat gebeuren). Mogelijk gingen we vroeger naar huis vertrekken, maar dat was gelukkig niet gebeurd.
Op mijn verjaardag zijn we van "aldeia" verhuisd. Wat positief en negatief was. Ik zal het zo uitleggen, op mijn verjaardag stond ik op en ging ik ontbijten, hier heet ontbijt "café da manha" letterlijk ochtendkoffie. Dus wat was er voor ontbijt? Koffie. IK DRINK GEEN KOFFIE! zelfs ni in brazilië waar er zoveel suiker in zit dat het waarschijnlijk zoeter is dan cola. maja, daar stond ik dan, euhhhhm. Bon er was een doos crackers, daar heb ik dan een paar van gegeten met een beetje melk die bedoeld was voor de koffiedrinkers. Dan verhuisde we naar de andere aldeia, waar ze speciaal voor ons nog ontbijt hadden geregeld. DAT was een verjaardagsontbijt! eten in overvloed, en GOED eten. Op andere dagen had de eerste aldeia ook meestal wel wa meer, ma dan was het meestal zoete aardappel, en 1 keer ook gebakken banaan (mmm). In de andere aldeia stonden ze allebei op tafel maar hadden ze ook brood en boter en broa en andere dingen. Ook middag en avondmaal verschilden hard. Bij de eerste was het rijst, bonen, vlees en smiddags ook nog een beetje pasta. (maar dus altijd hetzelfde), bij de andere was er een tafel van 12 meter lang ( waarschijnlijk zelfs langer) vol met eten en fruit. Er was zelfs puree en gebakken patatjes en aaah zoveel lekker voedsel. MAAAR de mensen van de 1e aldeia waren veel gezelliger en veel vriendelijker. De 2e aldeia was iets "primitiever" en soms dus een beetje "rascistisch" tegenover buitenstaanders. Bon niet dat dat ZO hard opviel, het was gewoon een verschil met die andere aldeia.
Buiten het eten was mijn verjaardag ongeveer de minst speciale dag, het leek zelfs mijn verjaardag niet, behalve dan dat 3 meisjes echt mijn hart hebben doen smelten door mij onverwacht alledrie een cadeautje te geven... Ik had ze net leren kennen en er viel dus ook ter sprake dat ik jarig was, 10 min later stonden ze terug voor mijn neus, alledrie met een klein geschenkje in hun handen.
De dag na mijn verjaardag was al meteen de laatste. Er was weer eens een festa das aguas, waar ik deze keer gewoon naar heb gekeken en niet heb deelgenomen, zeker omdat de "guerra de larma" deze keer een modder"catch" was, zoals we op de scouts spelen. Iets heel leuk, uiteraard, maar ik vond dat ik mijn been wel genoeg geteisterd had doorheen de week (niet alleen de vorige guerra de larma waar iedereen me op de grond duwde en me tackelde was vrij zwaar, maar ook het onvaste terrrein waar ik ook geregeld in het donker mijn weg moest vinden, vroeg net iets meer van mijn been dan van de benen van de anderen), en vermits ik het al een keer had gedaan, vond ik het niet zo erg om het te moeten missen. Daarbij was het volgens mij even grappig om er naar te kijken als om daadwerkelijk mee te doen.
Na een kort dagje rusten zondag, was er 's avonds een "feestje" georganiseerd voor mijn verjaardag door mijn zus. Het was eigenlijk gewoon een typisch huisfeestje (of "movi" zoals dat hier genoemd wordt) maar het was leuk dat ze het een doel konden geven. Het feestje was uiteindelijk heel leuk en een van de vriendinnen van Hannah had zelfs een cake voor mij gemaakt. Da was echt ZOOOO schattig.
Ohja ik was nog iets vergeten vertellen over de verkiezingen hier, die een beetje mijn keel uit steken, maar ik leg er mij bij neer. De dag van de verkiezingen 10 dagen geleden had me gewoon een beetje aangenaam verrast over Brazilië. Het was iets dat ik eigenlijk al wist maar waar ik nooit bij stil had gestaan. Ik wist "ongeveer" dat er in brazilië stemplicht geldt vanaf 18 jaar, maar om een of andere reden had ik nooit in vraag gesteld dat mijn klasgenoten enzo gingen stemmen. Ze waren zo druk bezig met hun mening te verkondigen dat dat overduidelijk was. Tot op de dag zelf, waar mijn pa, ma en 17jarige zus op punt stonden om te vertrekken naar de stemhokjes en een préstem-selfie wouden nemen. Ik was dus ergens wel verrast dat mijn zus mocht stemmen, vermits ik zelf nog geen 18 was en zij dus zeker niet. Blijkt dus dat hier stemplicht is vanaf 18, maar wie wil mag al vanaf 16 gaan stemmen. En het is dus verbazingwekkend hoeveel jongeren dat dus ook daadwerkelijk doen. Ze zijn hier zo betrokken bij de politiek en ze zijn zo geengageerd. Het is op een bepaalde manier gewoon geweldig om te zien. Mochten ze soms maar wat minder geëngageerd zijn, want de hele aécio - dilma kwestie raak ik stilaan beu, zeker vermits mijn vrienden op school en mijn familie niet dezelfde mening delen, en ik bijgod niet weet wie van de 2 beter of slechter is...
OKE! sorry da was nen helen boterham! ma ik neem aan dat dat jullie niet zo veel kan schelen! Ik was niet zeker over verschillende dingen waarover ik geschreven had, bijvoorbeeld mijn been, maar ik heb besloten het erin te laten, vermits ik vertel wat ik meemaak en doe (of niet doe) en dat het loos is om een, weliswaar klein, detail weg te laten. hehe, ook de taal zou wat opgekuist kunnen worden, maar daar heb ik geen zin in, noch de tijd voor. This is me guys! (wel, de spellingsfouten mag je wegdenken, serieus, hoe vaak ik me wel niet betrapt had op het maken van een dt-fout. En toch zal ik het niet altijd gemerkt hebben, ik begin bij het schrijven ook moeilijkeheden te krijgen met ei-ij, als ik het herlees niet eh, maar als ik aan het schrijven ben, schrijf ik soms om een of andere reden de verkeerde... en zo zijn er nog fouten... lees er gewoon over oke!)
Ook sorry dat het zolang geleden is, ik weet dat het meer als een maand lang is, ik zal proberen er de volgende keer niet zo lang mee te wachten.
Bon, kusjes!
Katoo
Ik wil mijzelf ook excuseren voor mijn manier van schrijven. Ik schrijf zoals ik het zou ZEGGEN, en in het herlezen van het eerste deel merk ik dat het vrij chaotisch en verwarrend is, maar BOEIE! Ook wil ik even duidelijk maken dat wanneer ik zeg dat er in bepaalde weken niet veel speciaal is gebeurd, dat niet betekent dat ik mij een week verveeld heb. Ik kan een heel drukke week hebben gehad, maar het lijkt mij zo loos om te praten over gaan eten met vrienden of naar de cinema gaan of iets gaan drinken of naar een feestje gaan en dergelijke dingen te schrijven in mijn blog. Natuurlijk doe ik dat allemaal, maar ik denk dat het vrij normaal is dat ik die dingen doe, en ik denk niet dat het zo interessant is om erover te schrijven, laat staan erover te lezen.
DUS .... mijn interessante ervaring ...
Ik had via mijn school de kans gekregen om naar een indianenstam te gaan en een kleine week met hen samen te leven. Die kans, heb ik NATUURLIJK gegrepen. Er liep veel planning aan voorop, die resulteerde in laat thuiskomen op enkele avonden ( laat is dan zo bijna 7 uur, wat echt echt laat is, als ge weet da ik meestal om 1 uur ofzo thuiskom). Dinsdagochtend 7 oktober zijn we dan vertrokken met een select groepje van de school. Ik denk dat er in het begin 35 mensen waren die wouden meekomen, maar geselecteerd op basis van motivatie gedurende de hele planningsperiode, bleven we met een kleine 15 personen over. Op voorhand hadden ze gezegd dat het 2 uur à 2 uur en half zou rijden zijn, in realiteit was het meer een 3 à 4 uur, maar voor Brazilië is dat nog steeds echt vrij dichtbij. Het zijn dan ook indianen uit Minas Gerais (mijn staat) en niet uit diep in het Amanzonenwoud. Ik bedoel dus dat ze meer in contact komen met de "beschaafde" wereld, omdat ze er nu eenmaal niet ver van af zitten. Ze waren dus ook niet FULL ON weg van de wereld, wat je misschien zou verwachten. Ze hadden bepaalde gebruiken van de beschaafde wereld overgenomen en hadden ze een soort van "gulden middenweg" genomen tussen onze gebruiken en hun eigen oude gewoonten. Zo droegen ze gewoon kleren (of toch op normale momenten) en sommigen hebben zelfs een gsm met Whats'app! Toch waren ze OVERDUIDELIJK indianen. Zo droegen ze voor hun rituele dansen (die ze echt elke dag danste) WEL speciale kleren, allemaal een soort rok van stro, en de meisjes dan ook nog een soort BH van allemaal gekleurde bolletjes. De gezichten, lichaam was dan ook beschilderd met het "sap" van een bepaalde bes, waarvan de "inkt" ongeveer een week op je huid blijft. Ook hadden ze hun eigen taaltje, maar iedereen sprak ook Portugees, en onderling spraken ze ook vooral Portugees, het was meer zingen dat ze deden in die andere taal.
Woensdag moesten we (of toch dat dachten we) vroeg uit de veren. Om 3u30 ongeveer werd er op de hoorn geblazen, herhaaldelijks en even later hoorden we gezang. We wisten dat er een trouw op de agenda stond, en de dag ervoor hadden ze wel iets gezegd over "om 4 uur opstaan". Iedereen kwam dus uit bed, trok kleren aan en liep naar de "hoofdplaats" waar er onder een natuurlijk afdakje gekookt werd en gegeten kon worden. Uiteindelijk bleek het een beetje een mopje te zijn. De bruidegom en enkele anderen moesten wel al opstaan, maar ze hadden express een CD (dus geen live gezang) opgezet, om ons te doen geloven dat de feestelijkheden al begonnen waren. We hebben toen dus echt LANG gewoon zitten niksen eigenlijk. De trouw zelf was heel fascinerend en mooi, en dit is volledig onprofessioneel, maar de bruidegom was zo heet. Na de bruiloft moest de bruidegom "vechten" met alle mannen van de stam. Soms was het wel een beetje duidelijk dat sommigen hem gewoon lieten winnen, maar over het algemeen was het wel interessant om te zien. Daarna was het "festa das aguas". Een van de belangrijkste tradities van de pataxó (de stam waar ik naartoe ging) Het was vooral een "guerra de larma" ofwel moddergevecht. en da was GE-WEL-DIG! echt waar, da was zooooo tof. en dan daarna springen in het kleine meertje ernaast, allemaal tesamen. Tijdens het moddergevecht trok ik echter wel veel aandacht met mijn blonde haren. Iedereen maakte het zijn missie om mij een brunette te maken. hmmmpfff.... ma bon, het was grappig.
De laatste avond was er een soort feest, waarbij we "samba" gingen dansen. Het ging natuurlijk om een pataxo-versie van samba, die dus geen vergelijkingen vertoont met de net iets meer gekende samba, maar hij was MINSTENS even tof! Terwijl de mannen de instrumenten bespelen en nogal mannelijk doen vormen de vrouwen een kring en beginnen op het ritme mee te stappen en te klappen. Dan gebeurt er altijd een soort plaatswissel, waardoor de volgende moet wisselen enzovoort, maar het echt uitgelegd krijgen "op papier" is net iets te ingewikkeld. Laten we het er dus gewoon op houden dat het leuk was. Op een gegeven moment komt er een gigantische kruik in beeld en roept de pasgetrouwde bruidegom iets en iedereen juigt. Er worden 2 bekers doorgegeven in de kring en telkens leeg, wordt deze weer bijgevuld door de kruik. Eerst dacht ik dat het cachaça was maar toen ik een volle beker in de handen geduwd kreeg (en ik op dat moment nog dacht dat het een adfundum soort ding was) begreep ik dat het iets anders was. Ik rook er dus eens aan, en het rook heel zoet, ik dronk en het bleek gewoon een soort van druivensap te zijn, of wat hier "suco de uva" zou genoemd worden, wat kon het eigenlijk ook anders, de kring bestond behalve uit ons en andere vrouwen ook uit kinderen en zwangere vrouwen. Ik dronk dus lange tijd mee van de door de kring gaande beker, tot ik besloot dat ik wel echt wou weten wat ik dronk. Ik vroeg het dus aan iemand en die antwoordde heel simpel "wijn". Omdat ik een beetje met mijn mond vol tanden stond, voegde ze eraan toe "heel goedkope wijn". Ik was echt verbaasd, ik bedoel, het doorgeven van een beker wijn klopt wat beter in het plaatje van het hele ritueel, maar het feit dat ik het niet eens doorhad dat ik wijn aan het drinken was... Het was de meest zoete wijn die ik ooit geproefd heb, ik proefde gewoon geen alcohol. Later heb ik ook van Ara gehoord dat zij net hetzelfde dacht, vermits ze in nieuw-zeeland een frisdrank hebben van druiven, die exact hetzelfde smaakte, maar dan met prik. Even later komt onze leerkacht ons dan even beleefd vragen of we zouden willen stoppen met drinken, omdat er alcohol in zat en de school het niet toelaat. Ik er Ara begrepen het volledig en gingen gewoon weer verder met dansen, maar in plaats van de beker aan te nemen en te drinken, gaven we ze gewoon door. We gingen gewoon verder met plezier maken, tot we merkten dat al onze klasgenoten op de grond zaten te mokken. Blijkbaar waren de leerkachten bij hen niet vriendelijk komen vragen om te stoppen met drinken en waren ze bijzonder uitgevlogen. De leerkrachten waren blijkbaar furieus over het breken van een regel, en iedereen was verdrietig omdat niemand in de gaten had dat we een regel aan het verbreken waren (de meeste hadden wel door dat het wijn was, maar in het midden van een ritueel waarbij iedereen, zelfs zwangeren en kinderen drinken, is het of soms moeilijk in te schatten of dit nu verboden is door de school, of kan je het gewoonweg vergeten). Wie zou er nu zo dom zijn om de regels te breken VOOR de neus van de leerkrachten... Als je het niet doorhebt is het dan wel een breuk... Dat waren zo een beetje argumenten... Toch was het gebeurd en sancties zouden/zullen volgen (tot op vandaag weet ik nog steeds niet wat er gaat gebeuren). Mogelijk gingen we vroeger naar huis vertrekken, maar dat was gelukkig niet gebeurd.
Op mijn verjaardag zijn we van "aldeia" verhuisd. Wat positief en negatief was. Ik zal het zo uitleggen, op mijn verjaardag stond ik op en ging ik ontbijten, hier heet ontbijt "café da manha" letterlijk ochtendkoffie. Dus wat was er voor ontbijt? Koffie. IK DRINK GEEN KOFFIE! zelfs ni in brazilië waar er zoveel suiker in zit dat het waarschijnlijk zoeter is dan cola. maja, daar stond ik dan, euhhhhm. Bon er was een doos crackers, daar heb ik dan een paar van gegeten met een beetje melk die bedoeld was voor de koffiedrinkers. Dan verhuisde we naar de andere aldeia, waar ze speciaal voor ons nog ontbijt hadden geregeld. DAT was een verjaardagsontbijt! eten in overvloed, en GOED eten. Op andere dagen had de eerste aldeia ook meestal wel wa meer, ma dan was het meestal zoete aardappel, en 1 keer ook gebakken banaan (mmm). In de andere aldeia stonden ze allebei op tafel maar hadden ze ook brood en boter en broa en andere dingen. Ook middag en avondmaal verschilden hard. Bij de eerste was het rijst, bonen, vlees en smiddags ook nog een beetje pasta. (maar dus altijd hetzelfde), bij de andere was er een tafel van 12 meter lang ( waarschijnlijk zelfs langer) vol met eten en fruit. Er was zelfs puree en gebakken patatjes en aaah zoveel lekker voedsel. MAAAR de mensen van de 1e aldeia waren veel gezelliger en veel vriendelijker. De 2e aldeia was iets "primitiever" en soms dus een beetje "rascistisch" tegenover buitenstaanders. Bon niet dat dat ZO hard opviel, het was gewoon een verschil met die andere aldeia.
Buiten het eten was mijn verjaardag ongeveer de minst speciale dag, het leek zelfs mijn verjaardag niet, behalve dan dat 3 meisjes echt mijn hart hebben doen smelten door mij onverwacht alledrie een cadeautje te geven... Ik had ze net leren kennen en er viel dus ook ter sprake dat ik jarig was, 10 min later stonden ze terug voor mijn neus, alledrie met een klein geschenkje in hun handen.
De dag na mijn verjaardag was al meteen de laatste. Er was weer eens een festa das aguas, waar ik deze keer gewoon naar heb gekeken en niet heb deelgenomen, zeker omdat de "guerra de larma" deze keer een modder"catch" was, zoals we op de scouts spelen. Iets heel leuk, uiteraard, maar ik vond dat ik mijn been wel genoeg geteisterd had doorheen de week (niet alleen de vorige guerra de larma waar iedereen me op de grond duwde en me tackelde was vrij zwaar, maar ook het onvaste terrrein waar ik ook geregeld in het donker mijn weg moest vinden, vroeg net iets meer van mijn been dan van de benen van de anderen), en vermits ik het al een keer had gedaan, vond ik het niet zo erg om het te moeten missen. Daarbij was het volgens mij even grappig om er naar te kijken als om daadwerkelijk mee te doen.
Na een kort dagje rusten zondag, was er 's avonds een "feestje" georganiseerd voor mijn verjaardag door mijn zus. Het was eigenlijk gewoon een typisch huisfeestje (of "movi" zoals dat hier genoemd wordt) maar het was leuk dat ze het een doel konden geven. Het feestje was uiteindelijk heel leuk en een van de vriendinnen van Hannah had zelfs een cake voor mij gemaakt. Da was echt ZOOOO schattig.
Ohja ik was nog iets vergeten vertellen over de verkiezingen hier, die een beetje mijn keel uit steken, maar ik leg er mij bij neer. De dag van de verkiezingen 10 dagen geleden had me gewoon een beetje aangenaam verrast over Brazilië. Het was iets dat ik eigenlijk al wist maar waar ik nooit bij stil had gestaan. Ik wist "ongeveer" dat er in brazilië stemplicht geldt vanaf 18 jaar, maar om een of andere reden had ik nooit in vraag gesteld dat mijn klasgenoten enzo gingen stemmen. Ze waren zo druk bezig met hun mening te verkondigen dat dat overduidelijk was. Tot op de dag zelf, waar mijn pa, ma en 17jarige zus op punt stonden om te vertrekken naar de stemhokjes en een préstem-selfie wouden nemen. Ik was dus ergens wel verrast dat mijn zus mocht stemmen, vermits ik zelf nog geen 18 was en zij dus zeker niet. Blijkt dus dat hier stemplicht is vanaf 18, maar wie wil mag al vanaf 16 gaan stemmen. En het is dus verbazingwekkend hoeveel jongeren dat dus ook daadwerkelijk doen. Ze zijn hier zo betrokken bij de politiek en ze zijn zo geengageerd. Het is op een bepaalde manier gewoon geweldig om te zien. Mochten ze soms maar wat minder geëngageerd zijn, want de hele aécio - dilma kwestie raak ik stilaan beu, zeker vermits mijn vrienden op school en mijn familie niet dezelfde mening delen, en ik bijgod niet weet wie van de 2 beter of slechter is...
OKE! sorry da was nen helen boterham! ma ik neem aan dat dat jullie niet zo veel kan schelen! Ik was niet zeker over verschillende dingen waarover ik geschreven had, bijvoorbeeld mijn been, maar ik heb besloten het erin te laten, vermits ik vertel wat ik meemaak en doe (of niet doe) en dat het loos is om een, weliswaar klein, detail weg te laten. hehe, ook de taal zou wat opgekuist kunnen worden, maar daar heb ik geen zin in, noch de tijd voor. This is me guys! (wel, de spellingsfouten mag je wegdenken, serieus, hoe vaak ik me wel niet betrapt had op het maken van een dt-fout. En toch zal ik het niet altijd gemerkt hebben, ik begin bij het schrijven ook moeilijkeheden te krijgen met ei-ij, als ik het herlees niet eh, maar als ik aan het schrijven ben, schrijf ik soms om een of andere reden de verkeerde... en zo zijn er nog fouten... lees er gewoon over oke!)
Ook sorry dat het zolang geleden is, ik weet dat het meer als een maand lang is, ik zal proberen er de volgende keer niet zo lang mee te wachten.
Bon, kusjes!
Katoo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten