A VOLTA

PORTUGUES:

Na hora que vocês estão lendo isso, eu provavelmente já estarei no aeroporto ou no avião de volta para Bélgica. Voltar me deixa muito triste e, eu quase estou chorando escrevendo isto, com certeza, ir embora é a coisa mais dificil de um intercâmbio.

O meu intercâmbio era tão maravilhoso graças a varias coisas. Eu entrei numa escola como eu nunca vi antes. Uma escola que me ensinou que existe outras maneiras de ensinar e aprender, uma escola que me ofereceu tantas oportunidades legais, uma escola maravilhosa, que mostra que ser diferente geralmente é uma coisa boa.

Também tinha o prazer de conhecer muitos outros intercambistas. Ficando um ano no mesmo lugar com o mesmo objetivo (aproveitar este ano o maximo possivel) vira este bando de adolescentes loucos numa familia amoroso international. é estranho de ficar tanto amigo com alguém, e saber que você provavelmente não vai ver esta pessoa por muito tempo, talvez até pelo resto da sua vida. Despedir deles deixa um burraco no coração, um burraco de todos os pedaçinhos que eles levaram com eles quando eles voltam para o país da origem.

O que eu mais gostei do Brasil são as pessoas. As pessoas são tão calorosas, abertas e felizes, que não dá para não amar. E claramente os meus brasileiros favoridos são a minha familia. Eu amo amo AMO a minha familia e não consigo agradeçe-la o bastante. Eles me ajudaram, cuidaram de mim, e me amaram como uma verdadeira parte da familia. Despedir deles é a despedida mais dificil de todas. Eles vão fazer MUITO falta. Saudades já!

Então, eu quero agradecer a minha escola e todo mundo lá, os meus amigos, sejam intercambistas ou brasileiros, e a minha familia! OBRIGADA POR TUDO, amo vocês demais. Vou ter muitas saudades. Obrigada por virar o meu ano aqui tão incrível.

Despedir é ruim, mas agora eu estou animada para minha vida na Bélgica.

___________________________________________________________________

NEDERLANDS!

(vertaling)

Op het moment dat jullie dit lezen, ben ik hoogstwaarschijnlijk al in de luchthaven of op het vliegtuig terug naar België. Terugkeren maakt me heel verdrietig en, ik ben bijna aan het wenen terwijl ik dit schrijf, weggaan is zonder enige twijfel het moeilijkste deel van een uitwisseling.

Mijn uitwisseling was zo geweldig dankzij verschillende dingen. Ik kreeg de kans naar een school te gaan zoals ik er nog nooit een had gezien. Een school die me geleerd heeft dat er andere manieren bestaan van lesgeven en leren. Een school die me zoveel coole mogelijkheden heeft aangeboden. Een geweldige school, die toont dat anders zijn meestal iets goeds is.

Ik had ook het genoegen om zoveel andere uitwisselingsstudenten te leren kennen. Op de zelfde plaats blijven met dezelfde doeleinden (zoveel mogelijk uit dit jaar halen als mogelijk) maakt deze bende gekke jongeren tot een liefdevolle internationale familie. Het is raar om zo goed bevriend te raken met iemand om dan te beseffen dat je die persoon voor een hele lange tijd niet, en mogelijk nooit meer zal zien. Afscheid nemen van hen laat een gat achter in het hart, een gat van al de stukjes die ze bij hun terugkeer naar huis met zich meenemen.

Waar ik het meest van hield in Brazilië zijn de Brazilianen. De mensen hier zijn zo warm, open en gelukkig dat het haast onmogelijk is niet van ze te houden. En natuurlijk zijn mijn lievelingsbrazilianen mijn familie. Ik hou hou HOU van hen en ik kan ze maar niet genoeg bedanken. Ze hebben mij geholpen, voor mij gezorgd en van mij gehouden als een echt/ volwaardig lid van de familie. Afscheid nemen van hen is het moeilijkste afscheid van allen. Ik ga ze echt missen. Ik mis ze nu al/ Ik heb nu al heimwee/ (zoek de vertaling van 'saudade' op okeeeeeee.)

Dus ik wil de school en iedereen daar bedanken, mijn vrienden, zij het brazilianen of uitwisselingsstudenten, en mijn familie. Bedankt voor ALLES, ik hou superveel van jullie. Ik ga jullie zo hard missen. Bedankt om mijn jaar zo geweldig te maken.

Afscheid nemen is vreselijk, maar ik kijk al uit naar mijn leven in België.

BRASILIA, RIO EN VLIEGVELD

Vermits ik bij het naderen van het einde van mijn uitwisseling nog steeds niet naar Brasilia of Rio was geweest, heeft mijn moeder er zoveel mogelijk aan gedaan om mij beide grote steden te tonen. Voor Brasilia nam ze me mee op haar businesstrip, waarbij ik dus wel zelf een vriendje moest meenemen om me gezelschap te houden. Ik bleef een drietal nachten en een goeie 2 dagen in Brasilia, en dat was echt wel meer dan genoeg. Brasilia is een heel mooie stad, met alles tot in de detail gepland en uitgedokterd... Behalve dan het feit dat er in een stad voetgangers zijn. Maar zelfs met de enkele vrees-voor-mijn-leven-momenten was het best een toffe citytrip die in glorie is geëindigd met het ontmoeten van lokale uitwisselingsstudenten in een hookah-bar (heel populair in Brasilia).

Voor Rio de Janeiro besloot mijn mama een reis voor de hele familie te boeken. We verbleven in een schattig appartementje in een van de chiqueste wijken van Rio (Leblon, vroeger trokken alle rijkerds naar copacabana, later toen iedereen naar copacabana trok, trokken de rijkerds terug een beetje verder naar ipanema en leblon. Het was echt gewoon geweldig, adembenemend, de bijnaam van Rio 'a cidade maravilhosa' (de wonderbaarlijke/geweldige stad) bleek zeer gepast te zijn. Toch was het niet het typische christusbeeld (met uitzicht) of pao de açucar (alleen uitzicht) die me verliefd maakten, maar een uitstap met een oude vriendin van mijn mama die al haar hele leven in Rio woont en dus alle coole plekjes kent. Zij bracht ons naar de niet-toeristische, maar naar haar mening de mooiste kant van Rio, en ik deel haar mening. Een strand om U tegen te zeggen, waarbij de zee, het strand en de 'mata atlantica'vegetatie heerlijk samenvloeien, en eten in een restaurantje met een prachtig zicht op een nabijliggend meertje. prachtig, PRACHTIG! Natuurlijk is de rest van Rio ook heel mooi.

Ik was heel blij om naar Rio te gaan, maar ik wou niet terugkomen, niet omdat het Rio is en geweldig is, maar omdat terugkeren betekende beginnen met afscheid nemen. Ik was nog niet klaar voor afscheid nemen, en ik kan eerlijk zeggen dat ik er nu, terwijl ik ondertussen al van zo een tien mensen heb afscheid genomen, nog steeds niet klaar voor ben. Afscheid nemen is zo een van die dingen waarvan je voor je uitwisseling wel weet dat het moeilijk gaat worden, maar in werkelijkheid is het nog 10 keer moeilijker.

Deze week ben ik al 3 keer naar het vliegveld gegaan, en de meeste die weggaan voor mij zijn weg. Zondag afscheid van 3, dinsdag afscheid van 1, donderdag afscheid van 2 (beide belgen waaronder mijn bestie in Brazil), en vandaag afscheid van 3. Op de luchthaven heb ik geen enkele keer geweend, maar toen ik hiernet thuiskwam en ik naar het toilet ging barstte ineens alle tranen los. Daar zat ik dan, op het toilet te bleiten. 

Ik heb nu wel nog tijd in Brazilië, maar zonder hen is het niet hetzelfde, daarbij kan ik alle europeanen vrij makkelijk terugzien, maar wat met de Amerikanen en Canadezen waarmee ik zo close ben geworden?

Ik moet het allemaal positief zien natuurlijk. Zo is deze quote vrij populair bij uitwisselingsstudenten: 

        "How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard."

                                                            -Winnie the Pooh (hehe, hoe grappig, winnie wa nen held)

Ik zal het wel overleven, voor de rest kijk ik best wel nog uit naar mijn laatste weekjes in brazilië. Ik kijk stiekem ook al een beetje uit naar het avontuur dat mij daarna in België te wachten staat.

Kusjes,

Katoo

HET LOT VAN EEN UITWISSELINGSSTUDENT

Ik was mij een beetje aan het vervelen en besloot mijn oude blogberichten een beetje door te lezen. Het is zo grappig hoeveel er veranderd is. Ik herinner mij alles, en hoe ik mij voelde, maar het voelt allemaal zo lang geleden. Zo las ik in mijn allereerste blogbericht dat ik NOOIT wat zij als koud beschreven "koud" zou noemen, nee, het was "fris". Ondertussen ben ik al volledig schuldig aan deze misdaad en heb ik al meermaals fris "koud" genoemd, want om eerlijk te zijn, hier is fris koud.

Ik begon mijn blog te herlezen, door het herlezen van een andere blog, namelijk de blog van een vriendin hier van me. Ik heb ooit al naar haar blog verwezen, omdat haar manier van schrijven gewoon geweldig is en op een of andere manier vindt zij de perfecte woorden om al die moeilijke gevoelens die gepaard gaan met een uiwsisseling te verwoorden. Het einde van een uitwisseling is moeilijk, ik zou zo zeggen dat de eerste maand en de laatsten de moeilijkste zijn. De eerste, omdat alles nieuw en raar is, het is nog geen thuis zoals thuis was, maar door je motivatie en nieuwsgierigheid valt die eerste maand best wel mee. De laatste maanden echter, zijn een ander paar mouwen. 

Het is moeilijk te beschrijven, en ik denk dat alleen iemand die het zelf heeft meegemaakt het pas ECHT kan begrijpen. Ik hou van Brazilië met heel mijn hart, er zijn zoveel dingen die ik ga missen, ik heb hier een heel leven, ik ben hier volledig gelukkig, of dat nu is terwijl ik in een dansclub sta te shaken met mijn vrienden, op restaurant of vakantie met mijn familie zit, of een hele namiddag in mijn pijama op de sofa series en films lig te kijken. Ondertussen is het echt een thuis geworden. En toch wil ik naar huis... Of zou ik moeten zeggen, en DAAROM. 

Ik mis België, de stomme kleine dingen, het eten, mijn vrienden, mijn familie, mijn tuin, alles. Dingen waarvan ik zo lang niet echt last had dat ik ze miste, omdat ik mijn leven hier aan het bouwen en leven was. Nu is echter mijn huis mijn thuis geworden, mijn gastgezin familie, en mijn vrienden een internationale band. Ik heb gekregen en bereikt wat ik in mijn uitwisseling wou bereiken. Ik heb gedaan waarvoor ik hier gekomen was. En de steeds dichterbijkomende terugkeerdatum heeft een deur geopend, die zo lang gesloten was. De deur naar huis.

Begrijp mij niet verkeerd, Ik hou van Brazilië. Ik hou van België. Ik ben ontzettend gelukkig met beide landen, té gelukkig misschien. Mijn hart zal altijd gespleten zijn, zoals ik nu worstel met "ik wil naar huis/ ik wil NOOOOIT naar huis", zal ik ook bij mijn terugkeer worstelen, maar dat is nu eenmaal het privilege van een uitwisselingsstudent, bitterzoete, eeuwige heimwee. En ik ben eerlijk waar zó blij met mijn lot.

LOLLAPALOOZA (SAO PAULO)

Er zijn zo van die dingen die ik al vroeg in mijn uitwisseling begon te plannen. Lollapalooza was er één van. Al was het meer een weten dat ik ging gaan en de laatste 3 maanden beginnen plannen. Lollapalooza is een groot festival, oorspronkelijk uit Amerika ergens, dat ondertussen ook op andere plaatsen plaatsvind. In Brazilië vond Lollapalooza plaats in Sao Paulo. De vliegtuigtickets waren het gemakkelijkst om te regelen, de tickets voor het festival waren al iets moeilijker, en een plaats om te verblijven in Sao Paulo was het moeilijkst en heb ik na lang zoeken pas twee weken voor mijn vertrek gevonden.

Voor ik vertrok hoorde ik van de meeste mensen negatieve comentaren over Sao Paulo. Rio de Janeiro is mooi, strand, cultuur, muziek, terwijl Sao Paulo een grootstad vol gebouwen is. Zodra ik echter geland was, had ik echter al een goed gevoel over Sao Paulo. En lopend met mijn koffer naar mijn verblijfplaats (pal in het midden van de meest belangrijke straat in SP, avenida Paulista) was ik al helemaal weg van Sao Paulo. Om eerlijk te zijn, doet Sao Paulo als grote en levendige stad veel denken aan New York. Hoe kun je volledig verliefd zijn op New York en dan zo negatief zijn over Sao Paulo?

Zowat alles over mijn hele city-trip was geweldig, beginnende bij mijn verblijfplaats. Pal in het centrum recht voor de ingang van de metro, een dakbbqplaats met uitzicht over de hele stad (prachtig), 4 dikke katten en een superlieve vrouw. Het had echt niet beter kunnen zijn. Donderdag bezochten we dan het historische centrum, wandelde we rond in de japanse wijk en de italiaanse wijk (ongeveer waar ik woonde). Vrijdag spraken we af met enkele andere uitwisselingsstudenten en gingen we naar een groot park, waar we fietsen huurden en wat rond hebben gefietst. Daar kwamen we dan ook een Amerikaan tegen, die woonde en lesgaf in Colombia en op reis was, en die kwam dan mee met ons om samen te gaan eten in Mercado Municipal ergens anders in de stad.

Toen we uit de bus stapte en in de richting aan het stappen waren van het overdekte marktje zagen we plots een spoor van bloeddruppels. Al lachend zei een van de jongens "ziet er nog vers uit" en we bleven het spoor volgen (niet creepy ofzo, het liep gewoon toevallig in dezelfde richting als wij aan het gaan waren) Ik liep met iemand anders vrij voorop en plots zagen we een man op de grond liggen. Er stonden een 4tal mensen naast hem, en het werd al snel duidelijk waar al het bloed vandaan kwam. Rondom hem was er meer bloed en zijn hele hemd was vuurrood van al het bloed. Toen ik aankwam vroeg een man ons voor onze gsm, om het noodnummer te bellen. De andere 2 waarmee ik liep waren nogal wat terughoudend om hun gsm te geven, maar vermits het nogal duidelijk was dat de man niet veel tijd had en lag dood te bloeden besloot ik dat hoewel we normaal op onze hoede moeten zijn en gsm's niet op straat boven te halen, dat het op momenten als deze niet zo belangrijk was, en hoewel de man er niet speciaal betrouwbaar uitzag, besloot ik hem mijn gsm toe te vertrouwen.

We stonden op een wandelweg tussen twee grote autowegen, waar het verkeer volkomen vastzat, en echt veel hoop had ik niet. Terwijl we aan het wachten waren hielpen we de man, probeerde we druk te plaatsen op de 3 steekwonden (zoals we toen ontdekte) en uiteindelijk kwamen de hulpdiensten op motors. We besloten dan maar snel de benen te nemen en verder naar mercado municipal te wandelen. Eten konden we echter nog niet direct. Pas na ongeveer een uur na het vinden van de man, besloten we dan uiteindelijk iets te eten. Later op de avond kwamen we dan per toeval de man tegen aan wie ik mijn gsm had toevertrouwd. Het feit dat ik mijn gsm had gegeven, had het leven van de man gered. 

Lollapalooza was geweldig. Op een rijtje wie ik allemaal gezien heb: Baleia (braziliaanse band,  het eerste uur was er niet zo veel) Banda do mar (een braziliaanse band die hier zeer populair is en ook echt wel goed), fitz and the tantrums, Alt-J, Kasabian, Robert Plant, Skrillex (ik was al sinds fitz and the tantrums alleen met 2 andere meisjes, en alleen met 1 ander meisje sinds Alt-J, maar Skrillex was ik helemaal alleen na een halfuur ofzo, maar dat was helemaal niet erg uiteindelijk, ik ben volledig kunnen losgaan op de muziek en dat was ook tof) Major Lazor (na skrillex had ik Alexander teruggevonden, dus ik was nimeer alleen), Bastille (enkel het laatste nummer en half) De volgende dag was het dan: Mombojo, Rudimental, Big Gigantic, The kooks, Foster The People, Young The Giant (niemand wou met mij meegaan, vermits childish gambino en Calvin Harris op hetzelfde moment speelden, dus ik ging eigenlijk alleen gaan, maar vlak voor het begin van het concert zag ik op enkele rijen voor mij 2 jongens van de Pantanalreis, ondertussen al een half jaar geleden, en ik was zo blij dat ik niet meer alleen het concert moest doen) Pharell Williams.

De laatste dag in Sao Paulo hebben we wat uitgerust en vooral gegeten. Sao Paulo was kort maar ZEER krachtig, en ik ben zo blij dat ik gegaan ben.

kusjes,

Katoo

trouwens, over een dikke drie maand ben ik al terug thuis. De tijd gaat zo snel.

CARNAVAL

Na 7 maanden in Brazilië weet ik eindelijk wanneer ik naar huis ga! Ik vertrek hier 9 juli en kom aan in België de 10e. Hiermee ben ik dus bijna een volledig jaar weg van thuis (ik vertrok 11 juli 2014). 

Daarnaarst heb ik na 7 maanden ook mogen proeven van het grootste feest in Brazilië: Carnaval! Al van in het begin van mijn jaar hier keek ik uit naar carnaval, er waren plannen om naar andere steden of kleine stadjes te gaan, maar uiteindelijk werd er besloten dat carnaval het fijnst is met vrienden in BH. Ik heb zolang op carnaval zitten wachten en toch overviel het mij. Hoewel we al enkele "blocos" (straatfeesten) hadden gedaan begon carnaval technisch gezien op vrijdag (of zaterdag voor de echte snobs) en hoewel het voor mij geen dramatisch slechte avond was, voldeed hij zeker niet aan mijn hoge verwachtingen.

Ik woon (en vierde carnaval) in een stad met 3 miljoen inwoners die met carnaval toestroomt met alle mensen van de kleine naburige stadjes en mogelijk andere plaatsen en om AL die mensen komen samen op de zelfde plaatsen in de stad. Ik bedoel, net als in Brussel zijn er verschillende "trekpleisters" doorheen de stad, en ook hier kan je met wat goede wil (die alleen uitwisselingsstudenten, maar locals niet hebben) van de ene naar de andere stappen. De favoriete hangplek van de uitwisselingsstudenten is Savassi, maar het échte centrum ligt eigenlijk op een wandelafstand van ongeveer een halfuur bergafwaarts, waar we op normale dagen niet AL te veel komen omdat het er "gevaarlijker" zou zijn. 

De eerste dag/ dagen werden we overspoeld met mensen, raakten we elkaar kwijt, liepen we van savassi naar centrum terug naar savassi terug naar centrum terug naar savassi, duurde het een eeuw om door de mensenmassa te duwen om dan eindelijk tot bij een dixie te geraken, waarvan er dan natuurlijk veel te weinig waren (want dat is brazilië, compleet verkeerd voorbereid, dan is er een kei cool podiumkoker in het midden van het plein waarop de dj vanuit de hoogte ons de muziek toespeelt, maar dan zijn er in alle zijstraten een totaal van misschien 20 dixies voor misschien wel 10 000 mensen (dit lijkt overdreven, maar savassi heeft vier echte autostraatzijwegen, en 4 shoppingstraatzijwegen en alle straten komen samen op een "plein" en ALLES stond vol, de straten en het plein) 

Het was dus opwarmen, zullen we het noemen. Leren te kiezen voor een plaats en er te blijven. En alle andere dagen van carnaval waren geweldig! en ik ben zo blij dat ik het met mijn familie van uitwisselingsstudenten heb mogen vieren! Toch heb ik veel van mijn braziliaanse vrienden tegengekomen en heb ik ook de kans gehad om carnaval op zn braziliaans te vieren. Carnaval was dus geweldig, zelfs al gingen de eerste dagen niet al te vlot (ik heb nog steeds plezier beleefd) en ik wil zeker nog eens terugkomen naar Brazilië om carnaval te vieren.

kusjes en een warme braziliaanse knuffel!

Katoo

O NORDESTE (2)

Ik wil eerst mijn blogbericht beginnen met te zeggen dat ik vanaf nu ga proberen het korter te houden. Ik schreef altijd lange boterhammen met het idee: ze willen weten wat ik uitspook, dus is een "het is hier mooi en tof" niet genoeg. Maar in principe lezen mensen liever een kort bericht waarin ik toon dat ik leef en schrikt een lang bericht eerder af. Ook keek ik er soms tegenop om mijn blogbericht te schrijven, omdat ik wist dat ik veel te vertellen had. Dus vanaf nu houd ik het op de kort en bondige kern. 

Een tijdje geleden zag ik een blogbericht van een goede vriendin, waarin ze de nagel zo op de kop sloeg dat ik het wou delen met jullie. Ik was het echter vergeten, maar hier is hij dan:

(Behalve deze post kan je ook de andere eens bekijken. Ze is beter met woorden dan ik, en vermits ze in de zelfde stad woont en met de zelfde mensen optrekt zijn er veel gelijkenissen in gebeurtenissen en sentiment).

http://thebraziliangringa.blogspot.com.br/2014/11/tempo-esta-mudando.html

Dan terug naar mijn reis. Van Salvador vertrok ik dus naar Aracaju, een stadje dat, hoewel het de hoofdstad is van een van de deelstaten, maar door heel weinig buitenlanders is gekend. (denk ik) Toch was het een zeer mooie plek, en het hotel was denk ik het mooiste van alle hotels waarin we verbleven hebben. Zowel Aracaju als Maceio hebben we echter maar kort bezocht (en voor Maceio was dat gewoon het strand). Daarna vertrokken we richting Porto de galinhas. Eigenlijk een surfersstrand (met dus echt geweldige golven) op wandelafstand ervan. Porto de galinhas is een prachtig strand, waar je met een plat bootje kunt gaan snorkelen met de visjes aan het rif, maar de schoonheid moet je natuurlijk wel delen met ALLE bezoekers van het strand. Het strand is blijkbaar heel bekend, maar terecht. Recife zelf hebben we niet bezocht, maar omdat mijn ouders wisten dat ik Olinda graag wou bezoeken, hebben we dat in onze doorreis wél bezocht. Joao Pessoa is weer een van die plaatsen waarvan ik denk dat veel van jullie nog nooit gehoord hebben, en zelfs ik heb pas tijdens de reis geleerd over joao pessoa (wederom een hoofdstad van een van de deelstaten). Natal was dan meteen al de laatste stop op onze reis langs alle mooie stranden van Brazilië. Natal was denk ik een van onze beste stops, het hotel was all-inclusive (dus frietjes, kaas en cocktails in overvloed aan het zwembad) maar toch hebben we niet vastgezeten in het hotel. Met een "buggy" zijn we door de duinen gecrosst, we hebben de grootste caju-boom ter wereld bezocht en een fort bezocht. 

Persoonlijk dacht ik dat onze reis er na Natal opzat, en dat we bijna een hele week op de baan gingen zitten huiswaarts, maar blijkbaar was er een kort 3e deel van de reis (als je mijn grootouders als het 1e telt) voorzien in de "sertao" van het noordoosten. Zo stopte we in het idyllische Piranhas, waar ik een beetje verliefd op ben. Een piepklein stadje (waarschijnlijk een hel om in te wonen) volledig in historische glorie bewaard, langs de rio Sao Fransisco. Blijkbaar hing de stad ook samen met een oude cangaçeiro (bandiet, cowboy eigenlijk zo een beetje) genaamd Lampiao, wie samen met zijn vrouw Maria bonita werd vermoord.

Nu zijn we echter echt vertrokken. "Partiu Belo Horizonte" zoals ze zouden zeggen. Zaterdag komen we aan, en ik kan al niet meer wachten. Ik word altijd een beetje zot in de auto, die qua autogedeelte vrij klein is, en de wegen zijn vreselijk. Ik mis onze ruime(re) auto en ik ben plots zo dankbaar voor de belgische (en Europese wegen). Ik bedoel een autosnelweg waarbij je niet DOOR elke stad rijdt maar afslaagt wanneer je toekomt bij de stad waar je naar toe wilt moeten ze hier nog uitvinden. Daarbij rijden de autosnelwegen niet zo soepel als bij ons (geruisloos bijna en zonder schokken) hier schok je er maar op los en moet je soms bruusk stoppen omdat er ineens 6 snelheidsdrempels achter elkaar liggen. ik bedoel WHUUUUT?

dusja, ik zal blij zijn als ik eindelijk uit de auto kan en thuiskom (in BH natuurlijk).

kusjes uit Brazilië!

O NORDESTE (1)

heyheey,

ik ben momenteel op reis met mijn familie (ouders, broertje en zus) op een van de meest toeristische plekken van Brazilië, namelijk "o nordeste" ofwel "the northeast" of dus gewoon het noordoosten. Wat houdt dat nu natuurlijk in? Wel voor mij was dat een reis vertrekkende uit São Fransisco, waar ik kerst had gevierd met mijn lokale opa & oma en de rest van de familie, richting Porto Seguro, één van de populairste plaatsen voor laatstejaars in BH als hun eindejaarsreis (wat dus meestal gewoon strandfeestjes en zat worden inhoudt). Van Porto Seguro werkte we dus onze weg omhoog. Van Porto Seguro naar Ilheus, van Ilheus naar Morro de São Paulo (een eilandje niet zo ver van Salvador), van Morro de São Paulo naar Salvador, van Salvador naar Aracaju, van Aracaju naar Maceió, van Maceió naar Recife, van Recife naar João Pessoa, van João Pessoa naar Natal en dan van Natal terug naar Belo Horizonte (met de nodige tussenstops natuurlijk, waaronder Olinda). 

Ik heb een map proberen maken, normaal als je dit opzoekt stoot je op de map (u niks aantrekken van de lijst waar alles door elkaar staat, ik ga van onder naar boven):

http://bit.ly/1AtmZVN

Ik zal beginnen met São Fransisco, al valt er eigenlijk niet zoveel over te zeggen. Mijn opa en oma waren schattig, en woonden in een klein huisje, volgestouwd met religiueze hebbdingetjes. Voor ons gezinnetje hadden ze blijkbaar recent een nieuw "huisje" bijgebouwd vanachter in de tuin, met drie kamers, een "badkamer" en een halletje waar een bank stond en wij later ook een tv hebben geplaatst. Het huisje was welliswaar nog niet volledig af, het was eigenlijk gewoon de ruwbouw met wat bedden in, ook het toillet werkte niet, en de douche had enkel koud water. Het was dus niet ideaal, maar we hadden een bed om in te slapen en meer hadden we eigenlijk niet nodig.

Op kerstavond had ik het op een bepaald ogenblik wel een beetje heimwee naar België, waar ik wist dat sinds kort iedereen weer thuis was gekomen (en ik dus de enige was die miste) en gezellig aan het kerst vieren waren, op de manier dat wij dat altijd doen: gezellig tafelen, met tussen maaltijden in af en toe een cadeautje, veel gelach, en soms ook het nodige gekibbel (maar wat is kerst zonder het nodige gekibbel). Kerst hier was meer voor de kinderen (of toch de cadeautjes) en vermits we het met heel veel mensen samen vierden vond ik het ook veel onpersoonlijker dan "ons  geellig etentje met het gezin". Uiteindelijk was het wel een leuke avond, en hoewel er in principe weinig te doen is bij "opa en oma thuis" en het internet om te lachen was, heb ik me toch kunnen amuseren. 

Na kerst vertrokken we al snel naar Porto Seguro. Onze pousada was schattig, met een zwembadje, zicht over heel Porto Seguro (echt indrukwekkend), een hond en een huisdier-arara (jeweetwel zo een grote papegaai). We bezochten het historische centrum, spendeerden een dag aan het strand en verspilden een andere door een "bolsa" (een overzetbootje) te nemen naar een ander strand dat uiteindelijk niet zo zeer de moeite leek te zijn, en waarvoor we hééél lang in de auto hebben gezeten, omdat brazilianen niet zo goed zijn in dingen goed organiseren, dus de wachtrij voor de bolsa trok op niks.

Van Porto Seguro gingen we dan naar Ilheus, waar we weliswaar minder lang gingen blijven, maar waar we wél nieuwjaar gingen vieren. Nieuwjaar was heel gezellig. Eigenlijk hebben we gewoon een beetje gekaart en wanneer 12 uur dan naderde vertrokken we naar het strand, waar we spijtig genoeg te laat aankwamen, keken naar al het mooie vuurwerk, sprongen traditiegetrouw 7 golfjes (Brazilianen houden ervan om nieuwjaar te vieren aan zee, voor brazilianen is nieuwjaar veel symbolischer. Nieuwjaar is echt een nieuw begin. Zo dragen de meeste wit, maar naargelang van wat je wenst voor het nieuwe jaar kan dat ook rood, geel of goen ofzo zijn. De zee staat dan net als het witte voor het zuivere, het nieuwe. Dan wanneer ze nieuwjaar aan zee vieren, is het gebruikelijk om in zee te stappen en over 7 golfjes heen te springen en bij elke sprong een wens te maken) en gingen een halfuurtje later alweer naar huis. Zoals ik met kerst, wat in in mijn ogen een feest is om te vieren met familie, heimwee kreeg naar mijn familie, zo kreeg ik met nieuwjaar, een groot excuus om zat te worden (aka no family allowed), heimwee naar mijn vrienden. Maar het ging niet zozeer over heimwee naar mijn vrienden in België (ook natuurlijk) maar eigenlijk vooral over mijn vrienden in Belo Horizonte, waarvan ik wist dat ze allemaal samen aan het feesten waren.

We gingen verder met onze reis en belandden na een hevig bootritje in Morro de São Paulo, waar zowat al onze monden openvielen! Alleen al de toegang tot het eiland zag er zo cool uit. Het was wel echt een heel toeristisch (internationaal) eilandje, maar op bepaalde manieren was dat goed nieuws voor mij, want hoezeer ik ook van brazilië hou, vond ik het tof om nog eens kleine straatjes te zien waar zowat ALLES mooi en netjes en modern en europeeslijkend quoi was (dit klinkt zo erg). Het was gewoon ook echt mooi, en lekker eten!

Salvador was het volgende puntje op de agenda, en een of andere oen had mijn ouders wijsgemaakt dat Salvador vanwaar onze auto geparkeerd stond gemakkelijk te bereiken was per ferrie, maar ik herhaal, BRAZILIANEN SUCKEN IN ORGANISEREN! (allee vaak toch) In plaats van gewoon 12O km te rijden (misschien iets meer maar niet veel) hebben we de hele dag verspild aan het aanschuiven voor de bolsa (nee echt, we hebben meer dan 5 uur gewacht). Hoewel ik Salvador zelf wel niet zo grondig kunnen bezoeken heb als ik gewild had, heb ik toch enorm genoten van de stad. En lang moet je niet in de stad rond wandelen om er volkomen onder de indruk van te zijn. Salvador was prachtig, en staat zeker al op de lijst van plaatsen waar ik naar terug moet keren. Ik had nooit echt een voorkeur in mijn hoofd over waar ik geplaatst wou worden toen ik mij inschreef om een uitwisseling te doen naar Brazilië, echt uitmaken deed het mij niet, maar had ik toen mogen kiezen, dan had ik voor Salvador gekozen. Het is zo raar, ik was er nog nooit geweest, ik had er alleen over horen praten, foto's gezien, etc. (wat natuurlijk ook geldde voor alle andere plaatsen in Brazilië) maar toch was er die bepaalde aantrekkingskracht naar Salvador. In mijn hoofd was dat het Brazilië van Brazilië, puurder kan je niet vinden, en op een bepaalde manier was het dat ook. Ik heb twee reisgidsen mee naar Brazilië en beide begonnen ze (zowel in het Engels als in het Nederlands) over hoe Bahia de ziel is van Brazilië. Dus is het wel duidelijk dat ik Salvador, de HOOFDSTAD van Bahia, als de kern van de ziel van Brazilië zag. Dat was natuurlijk vóór ik op uitwisseling vertrok en hoewel ik helemaal betoverd ben door de schoonheid van Salvador, ben ik toch blij dat ik in Belo Horizonte ben beland. Salvador was veel meer gericht op toeristen dan BH (waar quasi geen toeristen komen) dus werd je er ook meteen overstelpt met mensen die rond je drumden om je dingen te verkopen, foto's te trekken voor een prijsje, etc. Ik zeg dat het dat is natuurlijk, al denk ik dat het eigenlijk komt doordat ik al helemaal verliefd ben geworden op mijn eigen stadje, hoe lelijk die in vergelijking wel niet mag zijn. Ik kan mij gewoon niet meer inbeelden ergens anders mijn uitwisseling te beleven, want ik kan mij niet voostellen hoe dat BETER zou kunnen zijn dan wat ik nu heb.

hierbij eindig ik het eerste deel van de blog over de reis, omdat het anders te lang gaat worden en de reis natuurlijk ook nog niet afgelopen is ( nog een dikke 10 dagen)
Dikke kussen vanop het strand (alleeja, de hotelkamer boven het zwembad maar met zicht op de zee, ik ga niet ECHT op het strand zitten met mijn pc, ik wil dat mijn pc deze reis overleeft ja!)